Lichel van den Ende

Draagbare kunst
creaties en objecten

"Sacramare"

Noordwijk
Visserskapel
tentoonstelling

9 t/m 26 mei 2002

Noordwijk
Hoofdstraat
performance

11 mei 2002

Lichel van den Ende zijn werk enz…..enz…..enz.. .

Al heel veel is er over hem geschreven, in lokale tijdschriften, deur aan deur blaadjes, museumjournaals, internationale kunstbladen, buitenlandse kranten, regionale dagbladen zowel over zijn werk als over hemzelf.

Maar die stukken over “hemzelf” gingen toch ook over zijn werk. “Hemzelf” en zijn werk is onlosmakelijk met elkaar verbonden. Het werk valt op geen enkele manier los te rukken van hem. En hij is niet los te rukken van zijn werk. Zijn werk en hij zijn een ultiem voorbeeld van samensmelting van Metalen en Mensen.

Wanneer de situatie gecreëerd is voor een performance ligt ’t accent duidelijk op de objecten. De dragers zijn er een onderdeel van in letterlijke zin.

Echter in figuurlijke zin vormt de drager, het subject, het draagvlak van zijn idee. Zijn uitgangspunt is het menselijk lichaam met al zijn uitstulpingen, eventuele groeisels, spontane aanwassen, welvingen en bochten, die gestimuleerd worden, geremd, geblokkeerd en geëxalteerd door het menselijk denken, waarin met name het gevoel een rijke plaats krijgt toebedeeld.

Hierna gaat alles vanzelf. Ik bedoel wanneer je een drager bent en je krijgt het kunstwerk gemonteerd aan je lijf, je hoofd, je voeten en je armen ben je gevoelsmatig genoodzaakt je naar het geheel te gedragen.

Voor het soms enorme gewicht wil Lichel het één en ander nog wel eens verlichten met schuimrubbertjes of nog een lekker hapje voor de maag. Maar geestelijke verlichting verkrijg je alleen door te ondergaan, te verdragen en je één te voelen met je aangroeiende installatie. Dat heet uitdragen van de emoties die hierdoor aangesproken worden en dan… gaat alles vanzelf.

Als drager ben je dan één met het kunstwerk. Het kunstwerk is Lichel en velen, waaronder ikzelf, zijn graag één met Lichel.

Jacquem